miércoles, 27 de junio de 2012

Una mujer camina dentro de mí. Nizar Qabbani



[..]
Enséñame una forma
de encerrarte en la ta marbuta
e impedirte salir.
Enséñame a dibujar en torno a tus pechos
un círculo violeta
e impedirlos volar.
Enséñame una forma de retenerte, como el punto y aparte,
enséñame una forma de caminar bajo la lluvia de tus ojos sin mojarme,
oler tu cuerpo, perfumado con especias de la India, sin marearme,
y despeñarme desde las elevadas cumbres de tus pechos
sin estrellarme...

Levanta la mano de mis pequeñas costumbres,
de mis pequeñas cosas,
de la pluma con la que escribo,
de las hojas en las que hago garabatos,
del llavero que porto,
del café que sorbo
y de las corbatas que poseo.
Levanta la mano de mi escritura:
no es lógico que escriba con tus dedos
y respire con tus pulmones.
No es lógico que me ría con tus labios
ni que tú llores con mis ojos.

Siéntate conmigo un momento
para tornar la vista al mapa del amor que trazaste
con la dureza de un conquistador mongol
y el egoísmo de una mujer que ordena a un hombre:
"Sé. Y será".
Háblame con democracia;
en mi país, los varones de la cábila
practican el juego de la represión política,
y no quiero que practiques conmigo
el juego de la represión sentimental.

Siéntate para que veamos
dónde está la frontera entre tus ojos
y mi tristeza,
dónde comienzan tus aguas territoriales
y termina mi sangre..
Siéntate para acordar
en qué parte de mi cuerpo
se detendrán tus conquistas
y a qué hora de la noche
comenzarán tus algaradas.

Siéntate conmigo un momento
para acordar una forma de amar
en la que no seas mi esclava
ni yo una pequeña posesión
en la lista de tus colonias
que no cesa, desde el siglo diecisiete,
de reivindicar ante tus pechos la liberación.
Pero no escuchan,
no escuchan.

viernes, 8 de junio de 2012

Pródromos. Aura. Dolor. Póstdromos;



No meu santuario podería non ter fiestras nin tragaluces. Mais unha enorme vidrieira diafragmática , que converta a luz en sombras. Nun mundo no que todo é tan desgarbadamente branco, tan confuso, tan patéticamente aparente.

E non achei lugar onde pousar a vista que fose realmente branco. Pero todo é tan branco. Hai tanta luz. Dóeme ata pechar os ollos. Noto a pálpebras quentes de tan inútil obturación. Arden. A luz recórdame ao lume. Un pedazo de xeo é tan branco que me queima a mirada.

Así é como comeza todo.

E logo desaparecen as liñas rectas. Vexo a través do auga. Escoito a través do auga. Móvome a través do auga.  Todo se move coma se fose de auga. E teño sede, moita sede. Todo é de auga e non hai nada que beber.

Sería agradable poder vivir baixo o auga se non fose todo tan salgado.

Maréame o batexar continuo das liñas que deberían ser rectas. E non vexo. E non oio. E non me podo mover. Dúrmense os meus extremos. Todo o que máis tememos perder. A man. A perna. A pálpebra. O labio. A lingua.

Son a única liña recta nun mar de curvas asasinas. Se o mar non tivese ondas non existirían os naufraxios.

E así é como eu naufrago. De vez en cando. Aleatoriamente. Cando o dor nervioso dun golpe do codo se crava detrás das miñas cuncas oculares.

Aínda que sei que pasará, admito que teño medo. Temo non poder moverme, non poder ver nin oír, non poder ler nin pensar con claridade nunca máis.

É tan irracional como ter medo de que trala noite non volva o sol.

Tan irracional como que non sirve de nada saber que hai dores que cicatrizan. Que hai luces que non cegan. Que pensar non sempre é necesario.