martes, 25 de septiembre de 2012

Mucho que viajar antes de poder dormir.


Sé que hubo un día
en que viví


inmersa en lo antiestético de la serendipia
en un viaje para caminantes
que caminan
solos
perdida entre las puertas abiertas
_demasiadas puertas abiertas_
a las que siempre llegué tarde
para verlas cerradas


Y yo, con mi disfraz de caminante,
sonrío y bajo la mirada
bajo la mirada por no llorar
por no escapar por esos caminos
de baldosas de porcelana
con las juntas muy blancas
que huelen a limón
tan ácido
que resulta frío

 Yo sé que un día
viví

en calles de adoquines embarrados
agachada limpiando las grietas
para que tú pasases
y no te ensuciases
la suela de los zapatos

Y, el caso es,
que, en el fondo,
prefería el barro
al guante que me abre la puerta
en lo antiestético de la serendipia
de decir que no buscas nada
de dejar que te busquen
al final
no quise que nadie me encontrara

Jugué a la exhibición
a la vez que al escondite
y al final
como siempre que pretendo
hacer algo
me doy cuenta
de que
en este circo del que me caí
siendo funambulista
aprendí a ser domadora

martes, 11 de septiembre de 2012

„Das Nichts existiert“




So ás veces vai frío.

Ás veces teño tanta calor 
que desexaría abafar nun instante, 
recorrer a morte coa vida 
e ficar
 tombada 
mirando o ceo

Pasar as xemas dos dedos paseniño, 
apenas si 
rozando 
a pel

Descubrir o que hai máis aló, 
continuar ata onde xa non vai frío nin calor 
porque aló 
so 
fica
 o medo

Ás veces desexo abafar e perder o alento para sentir a vida. As veces teño a necesidade de sentir as costelas abrirse sobre min mesma.

Pero moi poucas veces vai frío. 

A min, que vivín 
corvada sobre un cristal 
de neve 
de seis puntas, 
tan perfecto e tan hexagonal 
que semellaba real. 

A min, que sempre 
me gustou o frío, 
que sempre 
soñei que vivía na aurora boreal,
 esa que so aparece para o círculo ártico. 

A min, que me tallei 
en xeo 
para ser capaz 
de non ser fría.

É ser xeo e nunca ter frío
e cando vai tanta calor derrétome
esa calor abafante
do xeo das costelas
presionándome
en hemorraxias internas
que non podo
_non podo_
chegar a comprender.

Déixame que morra ao saír da mureira
déixame que cegue as pupilas coa luz
Déixame que esguince as omoplatas ata so poder chorar
déixame, déixame que sexa feble, 
non me suxeites as coxas mentres quebran
non me respires o alma, non me alienes a vida
que non teño,
 non,
 non teño xeo que derreter
porque poucas veces vai frío xa
neste círculo polar
do que nunca vin aurora
resquebráxase un cristal de neve
nun punto no que non hai nada
pero nada
NADA
nada é mellor que a nada.