Non existe a
liberdade sen estas agullas que cravan tan fondo.
Pesan os músculos e os ósos, pesa a auga. Das membranas, dos órganos, dos tecidos A barreira da realidade que remite, redimida, entre un sono non real
e que non exista realidade sen sono.
Hai só un maldito
momento de acougo, no que as pernas non vibran desesperadas por saír do leito,
na que os ollos prefiren estar pechados. Ese maldito acougo, que quixera non
saber explicar. Non se pode comprender,
que odie o sono perpetuo que me mantén no limbo da realidade e queira busca-lo
acougo para ter al fin ese sono.
Son esas agullas
que me cravan tan fondo. Que me suxeitan e me oprimen, ata amoratar as
costelas. É esa acupuntura mortífera que me cura ferindo. Que sempre quixen
fuxir da dor para non sentir a enfermidade, e, ao fin, é esta dor profiláctica
a que me cura.
Porén ás veces cravan tan fondo … Tan fondo que desexaría poder fuxir correndo;
mais é que as pernas perderon a vibración inqueda e fican tranquilas, no sono
profundo. Tan fondo que desexaría abrir ben os ollos para non ter medo de que
non sexa real; mais é que as pálpebras enchéronse de esa auga pesada, que pesa
máis que a ansiedade.
