lunes, 22 de abril de 2013

Sie.


Era pequeña, era
tan pequeña que 
   sus pensamientos morían
    en un instante desfallecían
       en el hambre de su
pequeña boca
sucia, tan
  sucia
         de arrastrar la lengua
               por el barro del mundo.
 Contenía en su corazón
las ganas de abrazar el mundo
                                   tan fuerte
contra sus costillas
 débiles
hasta sacarle
       el jugo.
Ella quería 
lamer el sudor de la tierra,
hundir las manos en los lodos tibios,
endurecer sus pies en los intrincados caminos.
                                                         Y nunca
                                                          supo como
                                                          evitar
                                                          ese abismo, esa
                                                       espiral
 con la que bailaban sus dedos,
esas
pequeñas
 palabras que
a veces
sonaban a piedra y a veces
a disparo
(metálico).
 Era como
 una cruz de madera cargando
sobre un hombro
ajeno
 y cartilaginoso.
Sentía que el mundo cargaba con ella,
 que no era capaz de andar sus caminos.
                              Quería ir tan lejos.
        Y sabía que solo podía arrastrarse.
Mutilar
           el uso de sus extremidades
                                                  era su única salvación
Ser serpiente
constreñir el mundo para
embeberse de
           su sangre
 mezclar sus poros con
 las extrañas tierras
hacer brotar un huerto de
        condenas en
   el vientre, viñas que
prolonguen sus ramas de
        infesto jugo
      de baco hasta
        las rodillas
pequeñas mariposas que 
          mueran
        aplastadas
   por la fricción de 
       sus caderas

 Era pura ficción
 un sueño desprovisto
de orinismo, tan falaz como
sus ganas de volar:
 ella quería quedarse
quieta
 envolverse sobre sí misma con instinto felino
 y dejar que
el calor de sus brazos envolviese sus muslos
ella quería ser
un pedazo más
del fruto a exprimir, no tenía sed, solo quería poder
 apoyar la cabeza sobre
un retazo de realidad
y que
creciesen sus cabellos
dentro del ataúd
de la estabilidad

 y la calma. 

viernes, 22 de marzo de 2013

O circonio da claridade, a cicuta da luz. A violencia da visión perfecta que retrata o imperfecto.


La toilette. Henri de Toulouse-LAutrec
Un instante
(no que querer ficar)

Les nymphéas. Claude Monet

domingo, 17 de marzo de 2013

.

Rásgame con el filo de tus heridas

Der Kuss. Gustav Klimt

Non hai orquestra.


Hai veces que eu calo.

Calo e sinto que
caio
abafo nun abismo sen escuridade
sen tebras que me reconforten os ollos
roxos
non sei chorar sen encher esta coraza
de bágoas
maldito caparazón que me mantén
inerme uróboro
que me devora para poder medrar

escapar desta escuridade cegadora
desta luz tan opaca
que me resquebraxa as meniñas
nun soliloquio baleiro

domingo, 17 de febrero de 2013

La isla era una sirena más.


Mi barco, atracado en el puerto, que sube y baja con la luna pero sin contestarle a la marea.

Ya no puedo achicarte el agua, barco, ya no puedo arreglarte la pintura descascarillada ni clavarme tus astillas. No me mires con el cuerpo tan inerte. ¿Cómo evito la culpabilidad de haberte tirado el corazón con el plomo del ancla? Quien diría que has surcado el mar de fondo, barco, que las mareas casi te ahogan un día, que lloramos juntos porque cada atisbo de costa no era más que una isla desierta. Nuestros amaneceres a la deriva me causaron tanta sed que cada gota dulce era un tesoro. Y ahora la banalidad inunda mis labios. ¿Dónde están mi sal y mis heridas? Que falso fue el horizonte que nos vendió la finitud. Y cuanto odio ahora al marinero que me vendió la brújula y envidio a las sirenas que un día me encharcaron los pulmones de mar. Esta Ítaca maldita es tan terrenal que no hay dioses que me miren y peleen por mi destino. He perdido hasta los soliloquios en los que me descubría. Pero el ancla cada día pesa más y la costa está tan llena de árboles frutales que me inundan las papilas. Este era mi Edén, yo lo pedí. He ganado. Y ahora, en la tranquila calma de tierra firme, imagino que el vaivén de las nubes me acuna, que dirige mi rumbo hacia monstruos terribles y puedo llorar y quejarme como si fuese una criaturilla débil que necesita un abrazo para curar sus heridas. Tengo tan pocas cicatrices  y los pies aún tan blandos. Tengo un barco tan dispuesto a surcar los abismos de los mapas, a pasar las fronteras de este mediterráneo tan cálido. Pero, ¿quién levanta este ancla ahora? Yo no tengo tanta fuerza. Lo siento, barco, te he fallado. No puedo sufrir contigo ni disfrutar de la playa en la que me has dejado. Anhelo la corriente de brisa que creaba tu velocidad y me curtía las mejillas. Confieso que a veces busco la guerra en Ítaca para volver a sentir el temporal. He mirado atrás, no he podido evitarlo. Me da miedo este cielo tan limpio y esta tierra tan verde. Echo de menos el azul. Siento que aún no hemos recorrido lo suficiente como para dejar que se pudra tu madera. Barco, sé que podrías llevarme tan lejos, ver tantos amaneceres, llegar a tantas costas, sufrir tantas tormentas…

lunes, 11 de febrero de 2013

Das Trauma.

Ela
di que soña,


abafa nunha escafandra
metálica
desafina os dedos
cun arpa de cordas
dentadas
e pisa cos peíños mornos
a inocencia da casualidade
o frío da non causalidade


Son soños,
é  pesadelo voraz
que desmantela o martirio
suor de vida
sabas que suplantan a pel
colchón de temeridade e desafíos
onde ela di que soña
auroras apagadas e
corazóns incandescentes
enchidos de sangue.
Fundidos en acibeche.

Construíase o mar
erguíanse os montes
rebentaban as estrelas
morrían tódolos nacidos
aprendían a cabalgar as estacións
espíase a lúa ante a luz do astro
en fin
escribíanse tódolos libros do mundo
no intre conxeado
que ardía na humidade
tenúe do seu bico.

Ela
di que soña.

jueves, 7 de febrero de 2013

realidade alterna

Quérote
aquí,

Quero facer contigo
 o que o outono fai cós carballos.
Vou arrodearte
coma o solpor aos portos.
Vou desviarte
coma as ínsuas dunha delta.
Quero 
hiperbolizarche a alma,
espir o ruído tenue da túa tráquea,
osixenarche cada poro do corpo.
Quero perfilarche os vértices,
suliñárche as liñas da face,
percorrerche os beizos.
Pero
sen o tacto;
quero facer de ti
unha sinestesia.
Quero tocarte en sensacións
e que deveñas outono, porto,
desembocadura, vértices
 e beizos.
Quero 
ser egoísta
e tallarte en mármore,
fundirte en ferro,
soplarte en vidro.

Quero facer contigo
o que ti lle fas á noite. 

sábado, 2 de febrero de 2013

Scripta volant


Non es ti, non somos nós;

É ese pobo baleiro
entre a fronteira
da pequena mureira
na que habitan o miúdo desdén
e a diminuta serpe
que  ás veces se che achega
e che trepa polas coxas
ata chegar ao peito morno
e cravarche os brancos cairos

Hai un punto no centro do padal
ao que non podes chegar
sen converter as beizos nunha mureira
na que habitan a infame soberbia
e a mediana serpe
que ás veces se che achega paseniño
e desfila por entre os folios en branco
e se envolve a durmir
no insomnio do baile dos teus dedos
mentres monologan
co dorso da man
ou quizais contra unha mesa baleira
porque pode que nunca chegues
á saída da mureira
onde habitan
a ridícula vagancia
e esa enorme serpe
que constriñe  
as túas costelas
ata convertelas
en fractura 
e deixar 
verter o contido 
do recipiente
pola base 
chea de buratos
coa forma 
das túas 
propias unllas
(marcadas na palma da man)

jueves, 31 de enero de 2013

T'ie mou jen


Sen tatexos
cando as túas pálpebras de chumbo
percuten as meixelas
a ritmo de latexo
e suspiro
cando
todo
vai
tan
a m o d o
q u e
n o n
p a s a
o  
T    e   m po
e  nun instante fugaz descobres que as manelas do reloxo
violaron toda lei física do espazo e o tempo determinaron 
o intre de delirio no que violaban todos os pactos
e atacaban o ángulo obtuso que forma a bisectriz
dun corpo espido que se derrota sobre o leito
o tempo desenvaina con furia e se evacúa
todo rastro de onirismo do mecanismo dun reloxo
que caeu na falacidade dun instante de quietude
pactado en tablas para fuxir
nun instante
un in s t a n t e
u n
s o
i n t r e
n o
q u e
q  u  e  r  e  r
f    i   c   a   r,
                         Sen máis. 

jueves, 10 de enero de 2013

Cartas de Ishihara



Séntome na torre vixía das túas ausencias. Non teño, non, maneiras de chegar a ese recunchos inhabitados onde se esconden os resquicios de humanidade. Teño un pequeno estorniño agardando pola túa chegada, oculto entre o cerebelo e as vértebras. Que esqueceu a voz nesa guerra que perdemos unha vez. A gran fazaña que lembrar. E no sabes, non, o moito que presiona cando chega a luz.

 Odio ese día triste cando había tanta luz. E, se subo á torre vixía, entran os mortíferos raios que me envelenan. O circonio da claridade, a cicuta da luz. A violencia da visión perfecta que retrata o imperfecto. Tórnase esperpento. O lume é o único que produce cinzas. E eu non quero cinzas, amor. Eu non quero morte, non quero reducirme, non quero desfalecer no sono para renacer nun onirismo falaz. Non coñezo realidade que non sexa tebras. E convivo no meu templo, co máis infame dos altares. A torre vixía que mana da luz, que se erixe terriblemente arrogante. Agónica no desexo. Derribada pola súa propia construción. Babel nos teus ollos, amor. Mentres retornas ao país das tebras. Das ventás abertas para que entre a noite. E reloce o acibeche dentro da escuridade.

 O aire puro ardía como papel; eramos de madeira nun mundo de cristal. Tan triste como a súa opacidade. Non tiñamos nada que gañar, pero aínda podiamos perder. E eu devecía pola túa compañía na derrota. Por deixarnos vencer, cravar a nosa bandeira, que sempre foi unha toalla branca. Retales dun mundo imperfecto violado pola luz. Inventamos a escuridade, trouxemos a calma. Apolo aparcando a súa calesa alada para deixar paso as frechas de Artemisa, que firen nas tebras. As pupilas eran do acibeche que escintilaba na marexada calma das pálpebras cansadas. Agoteime nas marismas, rasquei a pel nos cantís, salguei os beizos nas rochas. Nadei ata o mar adentro. ­­

 Prometera que lle cercenaría as alas, cos ollos cheos de bagoas. Que na miña soidade opaca as raiolas non se converterían en gaiola. Eu sabía que non podía, pero nalgún punto do camiño perdinme. Cheguei ata a estancia prohibida e descubrín tódalas estatuas de sal. Todo o transfondo da súa felicidade. A supraestructura infame que soportaba do seu universo.