domingo, 17 de febrero de 2013

La isla era una sirena más.


Mi barco, atracado en el puerto, que sube y baja con la luna pero sin contestarle a la marea.

Ya no puedo achicarte el agua, barco, ya no puedo arreglarte la pintura descascarillada ni clavarme tus astillas. No me mires con el cuerpo tan inerte. ¿Cómo evito la culpabilidad de haberte tirado el corazón con el plomo del ancla? Quien diría que has surcado el mar de fondo, barco, que las mareas casi te ahogan un día, que lloramos juntos porque cada atisbo de costa no era más que una isla desierta. Nuestros amaneceres a la deriva me causaron tanta sed que cada gota dulce era un tesoro. Y ahora la banalidad inunda mis labios. ¿Dónde están mi sal y mis heridas? Que falso fue el horizonte que nos vendió la finitud. Y cuanto odio ahora al marinero que me vendió la brújula y envidio a las sirenas que un día me encharcaron los pulmones de mar. Esta Ítaca maldita es tan terrenal que no hay dioses que me miren y peleen por mi destino. He perdido hasta los soliloquios en los que me descubría. Pero el ancla cada día pesa más y la costa está tan llena de árboles frutales que me inundan las papilas. Este era mi Edén, yo lo pedí. He ganado. Y ahora, en la tranquila calma de tierra firme, imagino que el vaivén de las nubes me acuna, que dirige mi rumbo hacia monstruos terribles y puedo llorar y quejarme como si fuese una criaturilla débil que necesita un abrazo para curar sus heridas. Tengo tan pocas cicatrices  y los pies aún tan blandos. Tengo un barco tan dispuesto a surcar los abismos de los mapas, a pasar las fronteras de este mediterráneo tan cálido. Pero, ¿quién levanta este ancla ahora? Yo no tengo tanta fuerza. Lo siento, barco, te he fallado. No puedo sufrir contigo ni disfrutar de la playa en la que me has dejado. Anhelo la corriente de brisa que creaba tu velocidad y me curtía las mejillas. Confieso que a veces busco la guerra en Ítaca para volver a sentir el temporal. He mirado atrás, no he podido evitarlo. Me da miedo este cielo tan limpio y esta tierra tan verde. Echo de menos el azul. Siento que aún no hemos recorrido lo suficiente como para dejar que se pudra tu madera. Barco, sé que podrías llevarme tan lejos, ver tantos amaneceres, llegar a tantas costas, sufrir tantas tormentas…

lunes, 11 de febrero de 2013

Das Trauma.

Ela
di que soña,


abafa nunha escafandra
metálica
desafina os dedos
cun arpa de cordas
dentadas
e pisa cos peíños mornos
a inocencia da casualidade
o frío da non causalidade


Son soños,
é  pesadelo voraz
que desmantela o martirio
suor de vida
sabas que suplantan a pel
colchón de temeridade e desafíos
onde ela di que soña
auroras apagadas e
corazóns incandescentes
enchidos de sangue.
Fundidos en acibeche.

Construíase o mar
erguíanse os montes
rebentaban as estrelas
morrían tódolos nacidos
aprendían a cabalgar as estacións
espíase a lúa ante a luz do astro
en fin
escribíanse tódolos libros do mundo
no intre conxeado
que ardía na humidade
tenúe do seu bico.

Ela
di que soña.

jueves, 7 de febrero de 2013

realidade alterna

Quérote
aquí,

Quero facer contigo
 o que o outono fai cós carballos.
Vou arrodearte
coma o solpor aos portos.
Vou desviarte
coma as ínsuas dunha delta.
Quero 
hiperbolizarche a alma,
espir o ruído tenue da túa tráquea,
osixenarche cada poro do corpo.
Quero perfilarche os vértices,
suliñárche as liñas da face,
percorrerche os beizos.
Pero
sen o tacto;
quero facer de ti
unha sinestesia.
Quero tocarte en sensacións
e que deveñas outono, porto,
desembocadura, vértices
 e beizos.
Quero 
ser egoísta
e tallarte en mármore,
fundirte en ferro,
soplarte en vidro.

Quero facer contigo
o que ti lle fas á noite. 

sábado, 2 de febrero de 2013

Scripta volant


Non es ti, non somos nós;

É ese pobo baleiro
entre a fronteira
da pequena mureira
na que habitan o miúdo desdén
e a diminuta serpe
que  ás veces se che achega
e che trepa polas coxas
ata chegar ao peito morno
e cravarche os brancos cairos

Hai un punto no centro do padal
ao que non podes chegar
sen converter as beizos nunha mureira
na que habitan a infame soberbia
e a mediana serpe
que ás veces se che achega paseniño
e desfila por entre os folios en branco
e se envolve a durmir
no insomnio do baile dos teus dedos
mentres monologan
co dorso da man
ou quizais contra unha mesa baleira
porque pode que nunca chegues
á saída da mureira
onde habitan
a ridícula vagancia
e esa enorme serpe
que constriñe  
as túas costelas
ata convertelas
en fractura 
e deixar 
verter o contido 
do recipiente
pola base 
chea de buratos
coa forma 
das túas 
propias unllas
(marcadas na palma da man)