O oficio dos vermes.

A rabia é a nai da couza.

Tan impuro, tan irracional, tan desagradable; tremendamente humano. Inúndame a costelas e impídeme o respirar. Ábreme por dentro e afloran as miñas entrañas. Percorre as miñas vértebras nun calafrío tremendo. Pecho os puños e crávome as uñas ben a fondo, ata notar o palpitar sanguíneo. Prefiro manter a boca pechada; mordo a lingua e trago o meu propio veleno. Intoxico o meu propio interior con verbas que piden a vida, pensamentos que deberan ser escoitados, xuízos que ficarán dentro de min relándome o estómago.

Sempre nos dixeron que o veleno mata; cando tragas este veleno, sentes a túa vida máis real. Todo tórnase vívido.  Insultos. Lembranzas. Lágrima contida. Beizos tremelicando. Puñazo contra a parede.

A couza segue relando paseniño, con dentadas diminutas. Agora síntoo nas meixelas; arrúbianse e a couza sabe que é aí onde fica o corazón. E así, pouco a pouco chega ata todo o meu ser.

A couza cómese os bos momentos, porque saben doce, e deixa so os amargos. A couza perfila as palabras acedas que te dixo nun dos malos días. Recorta o día que decidiches deixar de escribir porque o mundo quedábaseche grande e nunca chegarías a nada. Resalta a impotencia do xiz na man, a resposta na cabeza, e a man inmóbil.

A couza déixate núa no medio da xente onde todos te ven.  Pero ninguén te mira.

E abres a man e ves a marca das túas uñas.

Demasiada fraqueza.

Ácida.

“Cando falas cun camaleón nunca sabes de que cor se vai poñer.

Ela ocúltase entre as tebras da invisibilidade, nunha imaxe de sinxeleza e vulgaridade. Todo o mundo cre saber coma é, pero realmente nunca a viron ser así.

Ela discorre entre mares de coñecementos e ignorancia superlativa, navega por camiños de dozura e as máis acedas verbas.

Ela é un quebracabezas infinito que cada día me da máis pezas e ningunha encaixa coas outras. 

Non comprendo por qué as veces cala e marcha; nunca sei se a firo ou me fire ela a min. Prodúceme unha tremenda agonía a súa impredecibilidade.

As súas palabras saben a limón. Ten o don ácido da crítica inconstructiva e infantilista que sen embargo fire e deixa cicatriz. Ten a terrible capacidade de sacar o mellor e o peor das persoas. Cada vez que me deixa entrar, sorpréndeme de novo e pérdome nos seus labirintos.

Áveces penso que é coma min, danme gañas de contarlle a miña vida, os meus problemas e levala aos meus sitios favoritos; pero as veces síntoa allea, non comprendo a súa forma de moverse polo mundo e atrapar e alonxar ás persoas coma un imán que non sabe onde están os seus polos.   

Creo que lle teño medo porque cando estou con ela nunca sei que teño que facer. Dame a impresión de que estamos nunha obra de teatro da que so eu non sei o guión.­­­"