Ácida.

“Cando falas cun camaleón nunca sabes de que cor se vai poñer.

Ela ocúltase entre as tebras da invisibilidade, nunha imaxe de sinxeleza e vulgaridade. Todo o mundo cre saber coma é, pero realmente nunca a viron ser así.

Ela discorre entre mares de coñecementos e ignorancia superlativa, navega por camiños de dozura e as máis acedas verbas.

Ela é un quebracabezas infinito que cada día me da máis pezas e ningunha encaixa coas outras. 

Non comprendo por qué as veces cala e marcha; nunca sei se a firo ou me fire ela a min. Prodúceme unha tremenda agonía a súa impredecibilidade.

As súas palabras saben a limón. Ten o don ácido da crítica inconstructiva e infantilista que sen embargo fire e deixa cicatriz. Ten a terrible capacidade de sacar o mellor e o peor das persoas. Cada vez que me deixa entrar, sorpréndeme de novo e pérdome nos seus labirintos.

Áveces penso que é coma min, danme gañas de contarlle a miña vida, os meus problemas e levala aos meus sitios favoritos; pero as veces síntoa allea, non comprendo a súa forma de moverse polo mundo e atrapar e alonxar ás persoas coma un imán que non sabe onde están os seus polos.   

Creo que lle teño medo porque cando estou con ela nunca sei que teño que facer. Dame a impresión de que estamos nunha obra de teatro da que so eu non sei o guión.­­­"