Miro pola fiestra e contemplo a peceira. Non é doado pensar
que detrás destes cristais hai un universo inconmensurable, ou se cadra máis de
un. O universo é un concepto irracional, escápase da mureira do pensamento da
ciencia e chega a límites insospeitados no imaxinario lírico. Eu podo escribir
que o universo son os teus ollos cinguidos ao meu corpo, podo facer un fermoso
poema sobre as fronteiras do meu cosmos. Mais eu sei que non é certo que ti ou
eu mesma poidamos dicir ata onde chega a escuridade destes límites ilimitados.
A miña peceira está rodeada doutros
acuarios, so que “os outros” non son conscientes. Chocan contra o cristal unha
e outra vez; non aceptan que hai barreiras impostas, que non é cuestión de ser
rebelde ou non, que, simplemente, a imposición forma parte da vida. E non é que
eu sexa estoica, e que acepto a miña condición, sei que non son libre, que
conteño os meus impulsos a cada paso. Sei que non son libre, porque se eu o fose
tin non o serías. A liberdade non existe, porque non é universalizable. Rebatídeme,
agradecería poder cambiar de opinión, ter unha perspectiva mellor.
Eu miro pola fiestra e sigo a contemplar a miña peceira persoal. E vexo a
lúa e vexo estrelas e pregúntome se algunha morrería xa; ¿e como imos ser
libres se a Estrela Polar podería estar morta e aínda continuariamos a nos
guiar por ela? Eu devezo por estrelas mortas que a miña mente non alcanza a
comprender, eu míroas escintilar e sen embargo xa non existen. Non sei como é
posible que unha morea de po candente fascinara a humanidade e causara mortes e
dogmas.
E póñome a divagar e caio na conta de que o mundo quédaseme corto, que é
un espazo moi miúdo en comparación co cosmos. E sigo divagando e doume conta de
que o mundo no que vivo vénme grande, que nunca poderei coñecelo por completo.
Din que os peces de cores crecen moito nunha peceira pequena, sen embargo nun
acuario grande quédanse miúdos. Aínda estou decidindo se prefiro considerarme
un gran pez nunha peceira pequena, que medrou tanto precisamente porque lle
obligaba o tamaño do recipiente, ou un peixe pequeno en medio dun gran acuario
no que non pode medrar.
Eu aínda estou decidindo se a estrela que miro pola fiestra segue viva ou
xa morreu, pero a distancia permíteme ver a súa luz. E canto máis lonxe estea,
mais tempo a verei. Gosto das estrelas lonxanas e dos peces gordos en
recipientes pequenos. É unha farsa, son ilusións, son brétema e soños, son po,
son candentes; son a materia da que está composto o universo.
Astros mortos a través de cristais. Soños
que rexurden nun despertar inmenso
que descansaba no miúdo duns ollos pechados.
Un instante e párase o reloxo do metabolismo
desenfreado, tolo de soidades, enfermo de agorafobia.
Incesantes escintilares recorren o mapa celeste.
Miro. Agardo. Sospeito.Maxino.
E desexaría non ter mente, non ter vivido.
Desexaría ter vivido máis, ter más raciocinio.
“Ter” é o meu verbo. A posesión aseméllaseme
fría, incongruente, abafante. Terriblemente desexable.
Astros que morren a cada instante recorren a miña fiestra.
Non teño máis vida que a que busco a través dun divagar.
Penso. Maxino. Lembro. Esquezo. Son.
A miña existencia reflíctese na morte e non na vida.
Non hai ave fénix neste constante morrer
do lume, da miña agonía, do meu ser.
E, ao fin, esperto e vexo as cinzas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario