Os peixes non pensan

Miro pola fiestra e contemplo a peceira. Non é doado pensar que detrás destes cristais hai un universo inconmensurable, ou se cadra máis de un. O universo é un concepto irracional, escápase da mureira do pensamento da ciencia e chega a límites insospeitados no imaxinario lírico. Eu podo escribir que o universo son os teus ollos cinguidos ao meu corpo, podo facer un fermoso poema sobre as fronteiras do meu cosmos. Mais eu sei que non é certo que ti ou eu mesma poidamos dicir ata onde chega a escuridade destes límites ilimitados.

 A miña peceira está rodeada doutros acuarios, so que “os outros” non son conscientes. Chocan contra o cristal unha e outra vez; non aceptan que hai barreiras impostas, que non é cuestión de ser rebelde ou non, que, simplemente, a imposición forma parte da vida. E non é que eu sexa estoica, e que acepto a miña condición, sei que non son libre, que conteño os meus impulsos a cada paso. Sei que non son libre, porque se eu o fose tin non o serías. A liberdade non existe, porque non é universalizable. Rebatídeme, agradecería poder cambiar de opinión, ter unha perspectiva mellor.

Eu miro pola fiestra e sigo a contemplar a miña peceira persoal. E vexo a lúa e vexo estrelas e pregúntome se algunha morrería xa; ¿e como imos ser libres se a Estrela Polar podería estar morta e aínda continuariamos a nos guiar por ela? Eu devezo por estrelas mortas que a miña mente non alcanza a comprender, eu míroas escintilar e sen embargo xa non existen. Non sei como é posible que unha morea de po candente fascinara a humanidade e causara mortes e dogmas.

E póñome a divagar e caio na conta de que o mundo quédaseme corto, que é un espazo moi miúdo en comparación co cosmos. E sigo divagando e doume conta de que o mundo no que vivo vénme grande, que nunca poderei coñecelo por completo. Din que os peces de cores crecen moito nunha peceira pequena, sen embargo nun acuario grande quédanse miúdos. Aínda estou decidindo se prefiro considerarme un gran pez nunha peceira pequena, que medrou tanto precisamente porque lle obligaba o tamaño do recipiente, ou un peixe pequeno en medio dun gran acuario no que non pode medrar.

Eu aínda estou decidindo se a estrela que miro pola fiestra segue viva ou xa morreu, pero a distancia permíteme ver a súa luz. E canto máis lonxe estea, mais tempo a verei. Gosto das estrelas lonxanas e dos peces gordos en recipientes pequenos. É unha farsa, son ilusións, son brétema e soños, son po, son candentes; son a materia da que está composto o universo.

Astros mortos a través de cristais. Soños

que rexurden nun despertar inmenso

que descansaba no miúdo duns ollos pechados.

Un instante e párase o reloxo do metabolismo

desenfreado, tolo de soidades, enfermo de agorafobia.

Incesantes escintilares recorren o mapa celeste.

Miro. Agardo. Sospeito.Maxino.

E desexaría non ter mente, non ter vivido.

Desexaría ter vivido máis, ter más raciocinio.

“Ter” é o meu verbo. A posesión aseméllaseme

fría, incongruente, abafante. Terriblemente desexable.

Astros que morren a cada instante recorren a miña fiestra.

Non teño máis vida que a que busco a través dun divagar.

Penso. Maxino. Lembro. Esquezo. Son.

A miña existencia reflíctese na morte e non na vida.

Non hai ave fénix neste constante morrer

do lume, da miña agonía, do meu ser.

E, ao fin, esperto e vexo as cinzas. 

Trivio

Nunca pensei que a miña felicidade dependera tanto dun instante. 
Ás veces hai cruces de camiños sen volta atrás; seica é porque non hai cruces. Deambulo por unha senda sen pavemento, hai malas herbas e hai pedras que me firen os pes, hai luces das que fuxo e treboadas ás que me dirixo en impulsos infrahumanos.  Ás veces tórnome terreal, dáme por construír moitos camiños. Como se o destino estivese dalgún modo na miña man. 
A deusa  Hécate espérame en cada cruce, titánica, escura, terrorífica. Mírame entre as tebras e sinálame cun dedo de osamenta. Unha manda de cans famélicos manteñen os seus corpos tensos, a mandíbula entreaberta, as garras afiadas rabuñando o chan ao que eu mesma os chamei. Hécate, tricéfala como os meus desvaríos, reaparece entre as tebras, vexo a súa face de lobo, que se torna egua ou cadela co reflexo da lúa. As serpes que temín e vivín enrédanse entre as súas costelas sibilando nunha sorte de susurros enxordecedores. Respiro porque as tebras seméllanme afables. Mais tremo porque a deusa titánica descende ata igualarse a min; estremecida en calafríos de vértebras, volvo a mirada. Os cans ábrenme camiño. Os ollos son lúas de inverno, brancos como a néboa, escuros como a noite. Antíteses paradóxicas recorren o meu maxinar; vexo sons imposibles, escoito cores inexistentes, falo con imaxes, abafo na miña propia agonía. Caio de xeonllos e póstrome ante a figura inalterable. A sangue quente recobre as feridas e lémbrame a miña condición. Camiñaba entre soberbia, os meus pes feríanse coas miñas propias verbas, ocupei o mundo con camiños que nunca pensei recorrer, coroneime dona dunha vida que nunca foi miña. Non son máis que unha serva, unha escrava da miña aterradora autosuficiencia. O destino non existe para quen está cego das súas señas. Hécate tende os seus brazos descarnados e húndome na fría osamenta. As serpes envólvennos e apretan cada vez máis, intento berrar máis olvidara que a miña gorxa non emitía sons senón imaxes. Unha egua, un lobo, unha serpe, a lúa e un corpo desangrado.  Resístome as visións, intento liberarme pero Hécate aprétame cada vez máis. Unha ardente lágrima conxeada recorre a miña meixela e berra
 “¡Non son escrava, non son bufón, non serei serva! Eu nacín cunha vida que quero vivir”. 
As luces do alba berran comigo esta súplica ameazante. ­Os ollos da tricéfala tórnanse mouros, as serpes desaparecen e os cans retiran as gadoupas. 

“Recorda que as ninfas namoran e morren”.

Hécate marcha e rexurden da mureira do pensamento versos que esqueceron a vida, coa teatralidade da lembranza. O meu cruce trivio segue ahí, míroo de frente e tórnase unha soa vía. 

Im Uhrzeigersinn

Pinto calles de farolas asustadas, recito poemas de sátiras y emociones que no sé sentir, no tengo miedo de la soledad si es como en este instante, me emocionan las palabras que salen por tu boca sin ningún ritmo ni compás, tengo miedo del escintilar de las estrellas y de perderme en los caminos que llevan a mí misma, siento rencor de los puntos muertos en mi vida más que de los acelerones inconstantes que siempre terminaban en caída, no me asusta el tic-tac del reloj porque sé que si no me queda tiempo al menos podré decir que  dándole cuerda otra vez no me importa lo perdido, tengo celos de mi propia insensatez, me regocijo en un pasado inventado y en un futuro que no concibo que sea un segundo después de mi presente. Abrigarme con un recuerdo es más de lo que pudiera haber pensado; yo salté porque tú lo hiciste también.

Esquimales en Tokio

Dicen que en el Polo Norte a veces hace tanto frío que el aliento se congela y lo oyes hacerse trizas en el suelo.

Me encanta el frío. La sensación tirante en la piel, el olor a humedad, la niebla. Me gusta cuando hay niebla y tienes que acercarte mucho para ver las cosas; puedes pensar que estás solo en una calle llena de gente que camina apurada con las manos en los bolsillos y la cabeza agachada. La niebla es como un folio en blanco, y tú ves lo que quieres ver, lo que quieras ir descubriendo. Cuando hay niebla, puedes vivir en Nueva York o en Tokio, en la Edad Media o en donde te apetezca. Me gustaría que siempre hubiese niebla alrededor de los rostros de la gente y no de sus intenciones.

Mucha gente tiene niebla dentro y cuando de repente un día se disipa, ves con claridad y descubres hasta lo que no querías; no hace falta ir al Polo Norte para ver como se hace trizas un aliento.