domingo, 18 de noviembre de 2012

Dornröschen


Non existe a liberdade sen estas agullas que cravan tan fondo.

Pesan os músculos e os ósos, pesa a auga. Das membranas, dos órganos, dos tecidos A barreira da realidade que remite, redimida, entre un sono non real e que non exista  realidade sen sono.

Hai só un maldito momento de acougo, no que as pernas non vibran desesperadas por saír do leito, na que os ollos prefiren estar pechados. Ese maldito acougo, que quixera non saber explicar.  Non se pode comprender, que odie o sono perpetuo que me mantén no limbo da realidade e queira busca-lo acougo para ter al fin ese sono.

Son esas agullas que me cravan tan fondo. Que me suxeitan e me oprimen, ata amoratar as costelas. É esa acupuntura mortífera que me cura ferindo. Que sempre quixen fuxir da dor para non sentir a enfermidade, e, ao fin, é esta dor profiláctica a que me cura.


Porén ás veces cravan tan fondo … Tan fondo que desexaría poder fuxir correndo; mais é que as pernas perderon a vibración inqueda e fican tranquilas, no sono profundo. Tan fondo que desexaría abrir ben os ollos para non ter medo de que non sexa real; mais é que as pálpebras enchéronse de esa auga pesada, que pesa máis que a ansiedade.

martes, 25 de septiembre de 2012

Mucho que viajar antes de poder dormir.


Sé que hubo un día
en que viví


inmersa en lo antiestético de la serendipia
en un viaje para caminantes
que caminan
solos
perdida entre las puertas abiertas
_demasiadas puertas abiertas_
a las que siempre llegué tarde
para verlas cerradas


Y yo, con mi disfraz de caminante,
sonrío y bajo la mirada
bajo la mirada por no llorar
por no escapar por esos caminos
de baldosas de porcelana
con las juntas muy blancas
que huelen a limón
tan ácido
que resulta frío

 Yo sé que un día
viví

en calles de adoquines embarrados
agachada limpiando las grietas
para que tú pasases
y no te ensuciases
la suela de los zapatos

Y, el caso es,
que, en el fondo,
prefería el barro
al guante que me abre la puerta
en lo antiestético de la serendipia
de decir que no buscas nada
de dejar que te busquen
al final
no quise que nadie me encontrara

Jugué a la exhibición
a la vez que al escondite
y al final
como siempre que pretendo
hacer algo
me doy cuenta
de que
en este circo del que me caí
siendo funambulista
aprendí a ser domadora

martes, 11 de septiembre de 2012

„Das Nichts existiert“




So ás veces vai frío.

Ás veces teño tanta calor 
que desexaría abafar nun instante, 
recorrer a morte coa vida 
e ficar
 tombada 
mirando o ceo

Pasar as xemas dos dedos paseniño, 
apenas si 
rozando 
a pel

Descubrir o que hai máis aló, 
continuar ata onde xa non vai frío nin calor 
porque aló 
so 
fica
 o medo

Ás veces desexo abafar e perder o alento para sentir a vida. As veces teño a necesidade de sentir as costelas abrirse sobre min mesma.

Pero moi poucas veces vai frío. 

A min, que vivín 
corvada sobre un cristal 
de neve 
de seis puntas, 
tan perfecto e tan hexagonal 
que semellaba real. 

A min, que sempre 
me gustou o frío, 
que sempre 
soñei que vivía na aurora boreal,
 esa que so aparece para o círculo ártico. 

A min, que me tallei 
en xeo 
para ser capaz 
de non ser fría.

É ser xeo e nunca ter frío
e cando vai tanta calor derrétome
esa calor abafante
do xeo das costelas
presionándome
en hemorraxias internas
que non podo
_non podo_
chegar a comprender.

Déixame que morra ao saír da mureira
déixame que cegue as pupilas coa luz
Déixame que esguince as omoplatas ata so poder chorar
déixame, déixame que sexa feble, 
non me suxeites as coxas mentres quebran
non me respires o alma, non me alienes a vida
que non teño,
 non,
 non teño xeo que derreter
porque poucas veces vai frío xa
neste círculo polar
do que nunca vin aurora
resquebráxase un cristal de neve
nun punto no que non hai nada
pero nada
NADA
nada é mellor que a nada.

jueves, 23 de agosto de 2012

(Michael Ondaatje, "Nadadores en el desierto"1995)

"Y todos los nombres de las tribus, los nómadas de la fe que caminaban en la monotonía del desierto y veían claridad, fe y color, de igual modo que una piedra o una caja de metal hallada o un hueso pueden llegar a ser objetos de amor y volverse eternos en una plegaria. La gloria del país en el que ella estaba entrando y del que pasaba a formar parte. Morimos con un rico bagaje de amantes y tribus, sabores que hemos gustado, cuerpos en los que nos hemos zambullido y que hemos recorrido a nado, como si fueran ríos de sabiduría, personajes a los que hemos trepado como si fuesen árboles, miedos en los que nos hemos ocultado, como en cuevas. Deseo que todo eso esté inscrito en mi cuerpo, cuando muera. Creo en semejante cartografía: las inscripciones de la naturaleza y no las simples etiquetas que nos ponemos en un mapa, como los nombres de los hombres y las mujeres ricos en ciertos edificios. Somos historias comunales, libros comunales. No pertenecemos a nadie ni somos monógamos en nuestro gusto y experiencia. Lo único que yo deseaba era caminar por una tierra sin mapas".

miércoles, 25 de julio de 2012

- Para converter a roca en area.

A espuma das ondas é o mar rompendo o ar.

Gustaríame falar desa dor no peito cando corro e sento que abafo. E as pernas seguen voando pola area, mentres o vento queima a pel. E unha gota de suor pinga desde o nariz.

Gustaríame falar desa calor profunda no centro das articulacións. No profundo da fronte. De cando cas xemas dos dedos toco os brazos ardentes e están fríos. Están conxeados.

Gustaríame falarche de cómo é pechar os ollos e botar a correr. Dese instante no que non hay cansancio nin area baixo os pés. Desde intre no que non hai mundo.

Botar a correr e deixar de sentir. Forzar as miñas coxas febles para que me atravesen o ar.

O ar conxeado que ule a mar e soa a batexar das ondas.

Batexar das ondas contra a ígnea roca.

Ígnea roca que son eu cando pecho os ollos e boto a correr.

A correr todo o que me dan as pernas.

Onde non existe o mar nin o ceo, o sol nin a area. So hai ondas.

Gustaríame falarche de cómo é necesitar respirar. Ser conscente do ar e sentir os pulmóns.

martes, 10 de julio de 2012

"como cicatrices en el alma de nómadas"


Me tocas y, al tocarme, te toco. Te toco con tus dedos, me tocas con mi piel.


Te toco con las yemas de tus dedos. Ardiendo, como mis fronteras. Disolviéndose, inciertas, mezclándose mis pueblos con los tuyos. Mestizaje de nuestra sangre.

Te invado, con la dureza de a dulzura, con la mirada tierna que te invita.

Y me agarras para echarme y que no te toque más. Y, al tocarme, te toco. Y gritas desesperado, clamas al cielo y me guardas en un rincón. Para no tocarme.

Y yo pinto con tu sangre derramada, que es la mía, un mapa de las fronteras. Y tú lo sigues con tus dedos. Pero está escrito en  mi piel.

Y, al tocarme, te toco.

Te toco con la piel de mi vientre. Y tú gritas, desesperado, porque ya no quepo en tus rincones.



miércoles, 27 de junio de 2012

Una mujer camina dentro de mí. Nizar Qabbani



[..]
Enséñame una forma
de encerrarte en la ta marbuta
e impedirte salir.
Enséñame a dibujar en torno a tus pechos
un círculo violeta
e impedirlos volar.
Enséñame una forma de retenerte, como el punto y aparte,
enséñame una forma de caminar bajo la lluvia de tus ojos sin mojarme,
oler tu cuerpo, perfumado con especias de la India, sin marearme,
y despeñarme desde las elevadas cumbres de tus pechos
sin estrellarme...

Levanta la mano de mis pequeñas costumbres,
de mis pequeñas cosas,
de la pluma con la que escribo,
de las hojas en las que hago garabatos,
del llavero que porto,
del café que sorbo
y de las corbatas que poseo.
Levanta la mano de mi escritura:
no es lógico que escriba con tus dedos
y respire con tus pulmones.
No es lógico que me ría con tus labios
ni que tú llores con mis ojos.

Siéntate conmigo un momento
para tornar la vista al mapa del amor que trazaste
con la dureza de un conquistador mongol
y el egoísmo de una mujer que ordena a un hombre:
"Sé. Y será".
Háblame con democracia;
en mi país, los varones de la cábila
practican el juego de la represión política,
y no quiero que practiques conmigo
el juego de la represión sentimental.

Siéntate para que veamos
dónde está la frontera entre tus ojos
y mi tristeza,
dónde comienzan tus aguas territoriales
y termina mi sangre..
Siéntate para acordar
en qué parte de mi cuerpo
se detendrán tus conquistas
y a qué hora de la noche
comenzarán tus algaradas.

Siéntate conmigo un momento
para acordar una forma de amar
en la que no seas mi esclava
ni yo una pequeña posesión
en la lista de tus colonias
que no cesa, desde el siglo diecisiete,
de reivindicar ante tus pechos la liberación.
Pero no escuchan,
no escuchan.

viernes, 8 de junio de 2012

Pródromos. Aura. Dolor. Póstdromos;



No meu santuario podería non ter fiestras nin tragaluces. Mais unha enorme vidrieira diafragmática , que converta a luz en sombras. Nun mundo no que todo é tan desgarbadamente branco, tan confuso, tan patéticamente aparente.

E non achei lugar onde pousar a vista que fose realmente branco. Pero todo é tan branco. Hai tanta luz. Dóeme ata pechar os ollos. Noto a pálpebras quentes de tan inútil obturación. Arden. A luz recórdame ao lume. Un pedazo de xeo é tan branco que me queima a mirada.

Así é como comeza todo.

E logo desaparecen as liñas rectas. Vexo a través do auga. Escoito a través do auga. Móvome a través do auga.  Todo se move coma se fose de auga. E teño sede, moita sede. Todo é de auga e non hai nada que beber.

Sería agradable poder vivir baixo o auga se non fose todo tan salgado.

Maréame o batexar continuo das liñas que deberían ser rectas. E non vexo. E non oio. E non me podo mover. Dúrmense os meus extremos. Todo o que máis tememos perder. A man. A perna. A pálpebra. O labio. A lingua.

Son a única liña recta nun mar de curvas asasinas. Se o mar non tivese ondas non existirían os naufraxios.

E así é como eu naufrago. De vez en cando. Aleatoriamente. Cando o dor nervioso dun golpe do codo se crava detrás das miñas cuncas oculares.

Aínda que sei que pasará, admito que teño medo. Temo non poder moverme, non poder ver nin oír, non poder ler nin pensar con claridade nunca máis.

É tan irracional como ter medo de que trala noite non volva o sol.

Tan irracional como que non sirve de nada saber que hai dores que cicatrizan. Que hai luces que non cegan. Que pensar non sempre é necesario.



lunes, 7 de mayo de 2012

θάλασσα


El mar no existía cuando estaba el mundo y el mundo no estaba cuando existía el mar. Con las uñas mordidas y las piernas torcidas, los pies se hunden en la arena mojada, construyendo castillos y chirriando entre las muelas. La piel arrugada y horas braceando entre cuchillos helados; dolor y cosquilleo de pies dormidos. Y piel blanca de sal y blanca de piel. Blanca, más blanca. Sin marcas de bañador como los demás niños. La nariz y las mejillas quemadas. Rojo para después, pecas. El agua tan salada, tan fría y la niña tan flaca y tan blanca. Flaca, más flaca. Con las rodillas salientes y los dedos largos. Y las uñas encarnándose mientras pisa la arena y se hunde. Y quisiera hundirse. No tener frío en el agua helada. Que no pique el sol. Que no rasque la arena. Pero mejor así. Porque mientras el mar fue cobijo, no importaban sus cuchillas.

Y con las piernas más largas y menos flacas, se dio cuenta de que el mar también existe en invierno. Que no hay faros que iluminen las orillas; que no hay torres que vigilen los vaivenes en la costa. Puede que no se muerda las uñas, y que no bracee en las olas porque aprendió a nadar en una piscina cubierta. Puede que tenga los dientes más rectos y las costillas más firmes.

 Y hay mundo donde se acaba el mar, porque no hay abismos de los que puedas caer infinitamente sin darte un golpe. Porque si caes vuelas, pero, al fin, te caes; por eso no merece la pena volar bajo. Y hay mundo debajo de la arena, y hay quien pretende contar sus granos y hay alquitrán entre las rocas. Que cuando el cobijo es perpetuo, no es resguardo; es mundo. Cuando el mar fue mundo empezaron a cortar sus frías cuchillas.

sábado, 17 de marzo de 2012

O oficio dos vermes.


A rabia é a nai da couza.

Tan impuro, tan irracional, tan desagradable; tremendamente humano. Inúndame a costelas e impídeme o respirar. Ábreme por dentro e afloran as miñas entrañas. Percorre as miñas vértebras nun calafrío tremendo. Pecho os puños e crávome as uñas ben a fondo, ata notar o palpitar sanguíneo. Prefiro manter a boca pechada; mordo a lingua e trago o meu propio veleno. Intoxico o meu propio interior con verbas que piden a vida, pensamentos que deberan ser escoitados, xuízos que ficarán dentro de min relándome o estómago.

Sempre nos dixeron que o veleno mata; cando tragas este veleno, sentes a túa vida máis real. Todo tórnase vívido.  Insultos. Lembranzas. Lágrima contida. Beizos tremelicando. Puñazo contra a parede.
A couza segue relando paseniño, con dentadas diminutas. Agora síntoo nas meixelas; arrúbianse e a couza sabe que é aí onde fica o corazón. E así, pouco a pouco chega ata todo o meu ser.

A couza cómese os bos momentos, porque saben doce, e deixa so os amargos. A couza perfila as palabras acedas que te dixo nun dos malos días. Recorta o día que decidiches deixar de escribir porque o mundo quedábaseche grande e nunca chegarías a nada. Resalta a impotencia do xiz na man, a resposta na cabeza, e a man inmóbil.

A couza déixate núa no medio da xente onde todos te ven.  Pero ninguén te mira.

E abres a man e ves a marca das túas uñas.

Demasiada fraqueza.

sábado, 10 de marzo de 2012

Ácida.


“Cando falas cun camaleón nunca sabes de que cor se vai poñer.

Ela ocúltase entre as tebras da invisibilidade, nunha imaxe de sinxeleza e vulgaridade. Todo o mundo cre saber coma é, pero realmente nunca a viron ser así.

Ela discorre entre mares de coñecementos e ignorancia superlativa, navega por camiños de dozura e as máis acedas verbas.

Ela é un quebracabezas infinito que cada día me da máis pezas e ningunha encaixa coas outras. 

Non comprendo por qué as veces cala e marcha; nunca sei se a firo ou me fire ela a min. Prodúceme unha tremenda agonía a súa impredecibilidade.

As súas palabras saben a limón. Ten o don ácido da crítica inconstructiva e infantilista que sen embargo fire e deixa cicatriz. Ten a terrible capacidade de sacar o mellor e o peor das persoas. Cada vez que me deixa entrar, sorpréndeme de novo e pérdome nos seus labirintos.

Áveces penso que é coma min, danme gañas de contarlle a miña vida, os meus problemas e levala aos meus sitios favoritos; pero as veces síntoa allea, non comprendo a súa forma de moverse polo mundo e atrapar e alonxar ás persoas coma un imán que non sabe onde están os seus polos.   

Creo que lle teño medo porque cando estou con ela nunca sei que teño que facer. Dame a impresión de que estamos nunha obra de teatro da que so eu non sei o guión.­­­"

domingo, 26 de febrero de 2012

Os peixes non pensan


Miro pola fiestra e contemplo a peceira. Non é doado pensar que detrás destes cristais hai un universo inconmensurable, ou se cadra máis de un. O universo é un concepto irracional, escápase da mureira do pensamento da ciencia e chega a límites insospeitados no imaxinario lírico. Eu podo escribir que o universo son os teus ollos cinguidos ao meu corpo, podo facer un fermoso poema sobre as fronteiras do meu cosmos. Mais eu sei que non é certo que ti ou eu mesma poidamos dicir ata onde chega a escuridade destes límites ilimitados.

 A miña peceira está rodeada doutros acuarios, so que “os outros” non son conscientes. Chocan contra o cristal unha e outra vez; non aceptan que hai barreiras impostas, que non é cuestión de ser rebelde ou non, que, simplemente, a imposición forma parte da vida. E non é que eu sexa estoica, e que acepto a miña condición, sei que non son libre, que conteño os meus impulsos a cada paso. Sei que non son libre, porque se eu o fose tin non o serías. A liberdade non existe, porque non é universalizable. Rebatídeme, agradecería poder cambiar de opinión, ter unha perspectiva mellor.

Eu miro pola fiestra e sigo a contemplar a miña peceira persoal. E vexo a lúa e vexo estrelas e pregúntome se algunha morrería xa; ¿e como imos ser libres se a Estrela Polar podería estar morta e aínda continuariamos a nos guiar por ela? Eu devezo por estrelas mortas que a miña mente non alcanza a comprender, eu míroas escintilar e sen embargo xa non existen. Non sei como é posible que unha morea de po candente fascinara a humanidade e causara mortes e dogmas.

E póñome a divagar e caio na conta de que o mundo quédaseme corto, que é un espazo moi miúdo en comparación co cosmos. E sigo divagando e doume conta de que o mundo no que vivo vénme grande, que nunca poderei coñecelo por completo. Din que os peces de cores crecen moito nunha peceira pequena, sen embargo nun acuario grande quédanse miúdos. Aínda estou decidindo se prefiro considerarme un gran pez nunha peceira pequena, que medrou tanto precisamente porque lle obligaba o tamaño do recipiente, ou un peixe pequeno en medio dun gran acuario no que non pode medrar.
Eu aínda estou decidindo se a estrela que miro pola fiestra segue viva ou xa morreu, pero a distancia permíteme ver a súa luz. E canto máis lonxe estea, mais tempo a verei. Gosto das estrelas lonxanas e dos peces gordos en recipientes pequenos. É unha farsa, son ilusións, son brétema e soños, son po, son candentes; son a materia da que está composto o universo.

Astros mortos a través de cristais. Soños
que rexurden nun despertar inmenso
que descansaba no miúdo duns ollos pechados.
Un instante e párase o reloxo do metabolismo
desenfreado, tolo de soidades, enfermo de agorafobia.
Incesantes escintilares recorren o mapa celeste.
Miro. Agardo. Sospeito.Maxino.
E desexaría non ter mente, non ter vivido.
Desexaría ter vivido máis, ter más raciocinio.
“Ter” é o meu verbo. A posesión aseméllaseme
fría, incongruente, abafante. Terriblemente desexable.
Astros que morren a cada instante recorren a miña fiestra.
Non teño máis vida que a que busco a través dun divagar.
Penso. Maxino. Lembro. Esquezo. Son.
A miña existencia reflíctese na morte e non na vida.
Non hai ave fénix neste constante morrer
do lume, da miña agonía, do meu ser.

E, ao fin, esperto e vexo as cinzas. 

domingo, 19 de febrero de 2012

Trivio


Nunca pensei que a miña felicidade dependera tanto dun instante. 
Ás veces hai cruces de camiños sen volta atrás; seica é porque non hai cruces. Deambulo por unha senda sen pavemento, hai malas herbas e hai pedras que me firen os pes, hai luces das que fuxo e treboadas ás que me dirixo en impulsos infrahumanos.  Ás veces tórnome terreal, dáme por construír moitos camiños. Como se o destino estivese dalgún modo na miña man. 
A deusa  Hécate espérame en cada cruce, titánica, escura, terrorífica. Mírame entre as tebras e sinálame cun dedo de osamenta. Unha manda de cans famélicos manteñen os seus corpos tensos, a mandíbula entreaberta, as garras afiadas rabuñando o chan ao que eu mesma os chamei. Hécate, tricéfala como os meus desvaríos, reaparece entre as tebras, vexo a súa face de lobo, que se torna egua ou cadela co reflexo da lúa. As serpes que temín e vivín enrédanse entre as súas costelas sibilando nunha sorte de susurros enxordecedores. Respiro porque as tebras seméllanme afables. Mais tremo porque a deusa titánica descende ata igualarse a min; estremecida en calafríos de vértebras, volvo a mirada. Os cans ábrenme camiño. Os ollos son lúas de inverno, brancos como a néboa, escuros como a noite. Antíteses paradóxicas recorren o meu maxinar; vexo sons imposibles, escoito cores inexistentes, falo con imaxes, abafo na miña propia agonía. Caio de xeonllos e póstrome ante a figura inalterable. A sangue quente recobre as feridas e lémbrame a miña condición. Camiñaba entre soberbia, os meus pes feríanse coas miñas propias verbas, ocupei o mundo con camiños que nunca pensei recorrer, coroneime dona dunha vida que nunca foi miña. Non son máis que unha serva, unha escrava da miña aterradora autosuficiencia. O destino non existe para quen está cego das súas señas. Hécate tende os seus brazos descarnados e húndome na fría osamenta. As serpes envólvennos e apretan cada vez máis, intento berrar máis olvidara que a miña gorxa non emitía sons senón imaxes. Unha egua, un lobo, unha serpe, a lúa e un corpo desangrado.  Resístome as visións, intento liberarme pero Hécate aprétame cada vez máis. Unha ardente lágrima conxeada recorre a miña meixela e berra
 “¡Non son escrava, non son bufón, non serei serva! Eu nacín cunha vida que quero vivir”. 
As luces do alba berran comigo esta súplica ameazante. ­Os ollos da tricéfala tórnanse mouros, as serpes desaparecen e os cans retiran as gadoupas. 

“Recorda que as ninfas namoran e morren”.

Hécate marcha e rexurden da mureira do pensamento versos que esqueceron a vida, coa teatralidade da lembranza. O meu cruce trivio segue ahí, míroo de frente e tórnase unha soa vía. 

Im Uhrzeigersinn



Pinto calles de farolas asustadas, recito poemas de sátiras y emociones que no sé sentir, no tengo miedo de la soledad si es como en este instante, me emocionan las palabras que salen por tu boca sin ningún ritmo ni compás, tengo miedo del escintilar de las estrellas y de perderme en los caminos que llevan a mí misma, siento rencor de los puntos muertos en mi vida más que de los acelerones inconstantes que siempre terminaban en caída, no me asusta el tic-tac del reloj porque sé que si no me queda tiempo al menos podré decir que  dándole cuerda otra vez no me importa lo perdido, tengo celos de mi propia insensatez, me regocijo en un pasado inventado y en un futuro que no concibo que sea un segundo después de mi presente. Abrigarme con un recuerdo es más de lo que pudiera haber pensado; yo salté porque tú lo hiciste también.

miércoles, 15 de febrero de 2012

Esquimales en Tokio

Dicen que en el Polo Norte a veces hace tanto frío que el aliento se congela y lo oyes hacerse trizas en el suelo.

Me encanta el frío. La sensación tirante en la piel, el olor a humedad, la niebla. Me gusta cuando hay niebla y tienes que acercarte mucho para ver las cosas; puedes pensar que estás solo en una calle llena de gente que camina apurada con las manos en los bolsillos y la cabeza agachada. La niebla es como un folio en blanco, y tú ves lo que quieres ver, lo que quieras ir descubriendo. Cuando hay niebla, puedes vivir en Nueva York o en Tokio, en la Edad Media o en donde te apetezca. Me gustaría que siempre hubiese niebla alrededor de los rostros de la gente y no de sus intenciones.

Mucha gente tiene niebla dentro y cuando de repente un día se disipa, ves con claridad y descubres hasta lo que no querías; no hace falta ir al Polo Norte para ver como se hace trizas un aliento.