„Das Nichts existiert“

So ás veces vai frío.

Ás veces teño tanta calor 

que desexaría abafar nun instante, 

recorrer a morte coa vida 

e ficar

 tombada 

mirando o ceo

Pasar as xemas dos dedos paseniño, 

apenas si 

rozando 

a pel

Descubrir o que hai máis aló, 

continuar ata onde xa non vai frío nin calor 

porque aló 

so 

fica

 o medo

Ás veces desexo abafar e perder o alento para sentir a vida. As veces teño a necesidade de sentir as costelas abrirse sobre min mesma.

Pero moi poucas veces vai frío. 

A min, que vivín 

corvada sobre un cristal 

de neve 

de seis puntas, 

tan perfecto e tan hexagonal 

que semellaba real. 

A min, que sempre 

me gustou o frío, 

que sempre 

soñei que vivía na aurora boreal,

 esa que so aparece para o círculo ártico. 

A min, que me tallei 

en xeo 

para ser capaz 

de non ser fría.

É ser xeo e nunca ter frío

e cando vai tanta calor derrétome

esa calor abafante

do xeo das costelas

presionándome

en hemorraxias internas

que non podo

_non podo_

chegar a comprender.

Déixame que morra ao saír da mureira

déixame que cegue as pupilas coa luz

Déixame que esguince as omoplatas ata so poder chorar

déixame, déixame que sexa feble, 

non me suxeites as coxas mentres quebran

non me respires o alma, non me alienes a vida

que non teño,

 non,

 non teño xeo que derreter

porque poucas veces vai frío xa

neste círculo polar

do que nunca vin aurora

resquebráxase un cristal de neve

nun punto no que non hai nada

pero nada

NADA

nada é mellor que a nada.