miércoles, 25 de julio de 2012

- Para converter a roca en area.

A espuma das ondas é o mar rompendo o ar.

Gustaríame falar desa dor no peito cando corro e sento que abafo. E as pernas seguen voando pola area, mentres o vento queima a pel. E unha gota de suor pinga desde o nariz.

Gustaríame falar desa calor profunda no centro das articulacións. No profundo da fronte. De cando cas xemas dos dedos toco os brazos ardentes e están fríos. Están conxeados.

Gustaríame falarche de cómo é pechar os ollos e botar a correr. Dese instante no que non hay cansancio nin area baixo os pés. Desde intre no que non hai mundo.

Botar a correr e deixar de sentir. Forzar as miñas coxas febles para que me atravesen o ar.

O ar conxeado que ule a mar e soa a batexar das ondas.

Batexar das ondas contra a ígnea roca.

Ígnea roca que son eu cando pecho os ollos e boto a correr.

A correr todo o que me dan as pernas.

Onde non existe o mar nin o ceo, o sol nin a area. So hai ondas.

Gustaríame falarche de cómo é necesitar respirar. Ser conscente do ar e sentir os pulmóns.

martes, 10 de julio de 2012

"como cicatrices en el alma de nómadas"


Me tocas y, al tocarme, te toco. Te toco con tus dedos, me tocas con mi piel.


Te toco con las yemas de tus dedos. Ardiendo, como mis fronteras. Disolviéndose, inciertas, mezclándose mis pueblos con los tuyos. Mestizaje de nuestra sangre.

Te invado, con la dureza de a dulzura, con la mirada tierna que te invita.

Y me agarras para echarme y que no te toque más. Y, al tocarme, te toco. Y gritas desesperado, clamas al cielo y me guardas en un rincón. Para no tocarme.

Y yo pinto con tu sangre derramada, que es la mía, un mapa de las fronteras. Y tú lo sigues con tus dedos. Pero está escrito en  mi piel.

Y, al tocarme, te toco.

Te toco con la piel de mi vientre. Y tú gritas, desesperado, porque ya no quepo en tus rincones.