A espuma das ondas é o mar rompendo o ar.
Gustaríame falar desa dor no peito cando corro e sento que abafo. E as pernas seguen voando pola area, mentres o vento queima a pel. E unha gota de suor pinga desde o nariz.
Gustaríame falar desa calor profunda no centro das articulacións. No profundo da fronte. De cando cas xemas dos dedos toco os brazos ardentes e están fríos. Están conxeados.
Gustaríame falarche de cómo é pechar os ollos e botar a correr. Dese instante no que non hay cansancio nin area baixo os pés. Desde intre no que non hai mundo.
Botar a correr e deixar de sentir. Forzar as miñas coxas febles para que me atravesen o ar.
O ar conxeado que ule a mar e soa a batexar das ondas.
Batexar das ondas contra a ígnea roca.
Ígnea roca que son eu cando pecho os ollos e boto a correr.
A correr todo o que me dan as pernas.
Onde non existe o mar nin o ceo, o sol nin a area. So hai ondas.
Gustaríame falarche de cómo é necesitar respirar. Ser conscente do ar e sentir os pulmóns.
No hay comentarios:
Publicar un comentario