Nunca pensei que
a miña felicidade dependera tanto dun instante.
Ás veces hai cruces de camiños sen volta atrás; seica é porque non hai cruces. Deambulo por unha senda sen pavemento, hai malas herbas e hai pedras que me firen os pes, hai luces das que fuxo e treboadas ás que me dirixo en impulsos infrahumanos. Ás veces tórnome terreal, dáme por construír moitos camiños. Como se o destino estivese dalgún modo na miña man.
A deusa Hécate espérame en cada cruce, titánica, escura, terrorífica. Mírame entre as tebras e sinálame cun dedo de osamenta. Unha manda de cans famélicos manteñen os seus corpos tensos, a mandíbula entreaberta, as garras afiadas rabuñando o chan ao que eu mesma os chamei. Hécate, tricéfala como os meus desvaríos, reaparece entre as tebras, vexo a súa face de lobo, que se torna egua ou cadela co reflexo da lúa. As serpes que temín e vivín enrédanse entre as súas costelas sibilando nunha sorte de susurros enxordecedores. Respiro porque as tebras seméllanme afables. Mais tremo porque a deusa titánica descende ata igualarse a min; estremecida en calafríos de vértebras, volvo a mirada. Os cans ábrenme camiño. Os ollos son lúas de inverno, brancos como a néboa, escuros como a noite. Antíteses paradóxicas recorren o meu maxinar; vexo sons imposibles, escoito cores inexistentes, falo con imaxes, abafo na miña propia agonía. Caio de xeonllos e póstrome ante a figura inalterable. A sangue quente recobre as feridas e lémbrame a miña condición. Camiñaba entre soberbia, os meus pes feríanse coas miñas propias verbas, ocupei o mundo con camiños que nunca pensei recorrer, coroneime dona dunha vida que nunca foi miña. Non son máis que unha serva, unha escrava da miña aterradora autosuficiencia. O destino non existe para quen está cego das súas señas. Hécate tende os seus brazos descarnados e húndome na fría osamenta. As serpes envólvennos e apretan cada vez máis, intento berrar máis olvidara que a miña gorxa non emitía sons senón imaxes. Unha egua, un lobo, unha serpe, a lúa e un corpo desangrado. Resístome as visións, intento liberarme pero Hécate aprétame cada vez máis. Unha ardente lágrima conxeada recorre a miña meixela e berra
“¡Non son escrava, non son bufón, non serei serva! Eu nacín cunha vida que quero vivir”.
As luces do alba berran comigo esta súplica ameazante. Os ollos da tricéfala tórnanse mouros, as serpes desaparecen e os cans retiran as gadoupas.
“Recorda que as ninfas namoran e morren”.
Hécate marcha e rexurden da mureira do pensamento versos que esqueceron a vida, coa teatralidade da lembranza. O meu cruce trivio segue ahí, míroo de frente e tórnase unha soa vía.
Ás veces hai cruces de camiños sen volta atrás; seica é porque non hai cruces. Deambulo por unha senda sen pavemento, hai malas herbas e hai pedras que me firen os pes, hai luces das que fuxo e treboadas ás que me dirixo en impulsos infrahumanos. Ás veces tórnome terreal, dáme por construír moitos camiños. Como se o destino estivese dalgún modo na miña man.
A deusa Hécate espérame en cada cruce, titánica, escura, terrorífica. Mírame entre as tebras e sinálame cun dedo de osamenta. Unha manda de cans famélicos manteñen os seus corpos tensos, a mandíbula entreaberta, as garras afiadas rabuñando o chan ao que eu mesma os chamei. Hécate, tricéfala como os meus desvaríos, reaparece entre as tebras, vexo a súa face de lobo, que se torna egua ou cadela co reflexo da lúa. As serpes que temín e vivín enrédanse entre as súas costelas sibilando nunha sorte de susurros enxordecedores. Respiro porque as tebras seméllanme afables. Mais tremo porque a deusa titánica descende ata igualarse a min; estremecida en calafríos de vértebras, volvo a mirada. Os cans ábrenme camiño. Os ollos son lúas de inverno, brancos como a néboa, escuros como a noite. Antíteses paradóxicas recorren o meu maxinar; vexo sons imposibles, escoito cores inexistentes, falo con imaxes, abafo na miña propia agonía. Caio de xeonllos e póstrome ante a figura inalterable. A sangue quente recobre as feridas e lémbrame a miña condición. Camiñaba entre soberbia, os meus pes feríanse coas miñas propias verbas, ocupei o mundo con camiños que nunca pensei recorrer, coroneime dona dunha vida que nunca foi miña. Non son máis que unha serva, unha escrava da miña aterradora autosuficiencia. O destino non existe para quen está cego das súas señas. Hécate tende os seus brazos descarnados e húndome na fría osamenta. As serpes envólvennos e apretan cada vez máis, intento berrar máis olvidara que a miña gorxa non emitía sons senón imaxes. Unha egua, un lobo, unha serpe, a lúa e un corpo desangrado. Resístome as visións, intento liberarme pero Hécate aprétame cada vez máis. Unha ardente lágrima conxeada recorre a miña meixela e berra
“¡Non son escrava, non son bufón, non serei serva! Eu nacín cunha vida que quero vivir”.
As luces do alba berran comigo esta súplica ameazante. Os ollos da tricéfala tórnanse mouros, as serpes desaparecen e os cans retiran as gadoupas.
“Recorda que as ninfas namoran e morren”.
Hécate marcha e rexurden da mureira do pensamento versos que esqueceron a vida, coa teatralidade da lembranza. O meu cruce trivio segue ahí, míroo de frente e tórnase unha soa vía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario