Pródromos. Aura. Dolor. Póstdromos;

No meu santuario podería non ter fiestras nin tragaluces. Mais unha enorme vidrieira diafragmática , que converta a luz en sombras. Nun mundo no que todo é tan desgarbadamente branco, tan confuso, tan patéticamente aparente.

E non achei lugar onde pousar a vista que fose realmente branco. Pero todo é tan branco. Hai tanta luz. Dóeme ata pechar os ollos. Noto a pálpebras quentes de tan inútil obturación. Arden. A luz recórdame ao lume. Un pedazo de xeo é tan branco que me queima a mirada.

Así é como comeza todo.

E logo desaparecen as liñas rectas. Vexo a través do auga. Escoito a través do auga. Móvome a través do auga.  Todo se move coma se fose de auga. E teño sede, moita sede. Todo é de auga e non hai nada que beber.

Sería agradable poder vivir baixo o auga se non fose todo tan salgado.

Maréame o batexar continuo das liñas que deberían ser rectas. E non vexo. E non oio. E non me podo mover. Dúrmense os meus extremos. Todo o que máis tememos perder. A man. A perna. A pálpebra. O labio. A lingua.

Son a única liña recta nun mar de curvas asasinas. Se o mar non tivese ondas non existirían os naufraxios.

E así é como eu naufrago. De vez en cando. Aleatoriamente. Cando o dor nervioso dun golpe do codo se crava detrás das miñas cuncas oculares.

Aínda que sei que pasará, admito que teño medo. Temo non poder moverme, non poder ver nin oír, non poder ler nin pensar con claridade nunca máis.

É tan irracional como ter medo de que trala noite non volva o sol.

Tan irracional como que non sirve de nada saber que hai dores que cicatrizan. Que hai luces que non cegan. Que pensar non sempre é necesario.