Hai veces que eu calo.
Calo e sinto que
caio
abafo nun abismo sen escuridade
sen tebras que me reconforten os ollos
roxos
non sei chorar sen encher esta coraza
de bágoas
maldito caparazón que me mantén
inerme uróboro
que me devora para poder medrar
escapar desta escuridade cegadora
desta luz tan opaca
que me resquebraxa as meniñas
nun soliloquio baleiro
No hay comentarios:
Publicar un comentario